Artık adımı sorduklarında söylüyorum. Tam olarak “Eylül” diyemiyorum tabii ki. Çünkü ismim biraz zor. “ayyuu” gibi bişey söylüyorum:)) Bu ay tıpkı bir papağan gibi her kelimeyi tekrar etmeye başladım. “Acı biber” de söylediğim kelimeler arasında:) Bir de dün babaanneme telefonu götürdüm ve “baba” dedim. Yani babamı arar mısın babamla konuşmak istiyorum. Bunu ilk defa yaptım. Babacığımı çok özlemiştim çünkü.

Hareketli haftasonlarından biriydi. Cumartesi günü Aslı ablamın kınası vardı. Annem, babaannem, halam ve ben gittik. Annem yine süslendi püslendi. Beni süsledi tabii ki. Eğlenceli bi gündü.

Pazar günü ise Aslı ablamın nikahı vardı. Yine hazırlanıp süslenip gittik. Nikah çok kısa sürdü. Takı faslından sonra eve dönerken Özge teyzem aradı. Floryaya gittiklerini söyledi. Bizi de çağırdı. Gittik. Deniz teyzemler ve Egemenler vardı. Mamalar yedik ve gezdik. Deniz teyzem bol bol fotoğraf çekti. Yemyeşil çok güzel bi gündü. Deniz kenarında bol bol oksijen aldık. Sonra da evlerimize dağıldık.

Dün yani 19 Mayıs ta anneme tatildi. Biz yine evde durmadık tabii ki:) Annemin lise arkadaşlarından Nazife teyzemlere gititk. Onun da karnında bebiş varmış. Ordan çıkışta da Bakırköyde gezdik biraz. Annem bana biberon aradı ama istediği gibi bulamadı. Sonra eve döndük.

KELİMELERİM

Ben artık, araba’ya “ababa”, su’ya “vuu”, yok’a “mamm” diyorum. (aslında bu kelimeleri uzun zamandır söylüyorum) Korkmak, üşümek, kızmak kavramlarını biliyorum ve hareketlerle anlatabiliyorum.

Haftasonum yine çok hareketliydi. Cumartesi günü Gürkan dayım askerden izne geldi. Biz de annemle Cumartesi günü anneanneme kalmaya gittik. Gece orda yattık. Ama ben sabaha kadar uyumadım. Yatağımı istedim ağladım mızmızlık yaptım annem için çok zor bi geceydi tabii benim için de. Pazar günü ise babam bizi almaya geldi anneannemin anneler gününü kutladık ve eve döndük.

ANNE İMREN'DEN

Bugün bizim ikinci anneler günümüz bebeğim. İlkinde sen 9 aylıktın. Bilinçli olarak henüz bana “anne” diyemiyodun. Şimdi beni “anne” diye çağırıyorsun. Ben bu durumdan o kadar mutlu oluyorum ki. Gerçi zorla sana elimi de öptürdüm ama:) Gün gelip bana küçük ellerinle çiçekler getireceğin günü sabırsızlıkla bekliyorum. İkinci anneler günümüz kutlu olsun anneciğimm..

Dün gece yine unutulmaz çok güzel bi geceydi benim için. Midem bulanıyordu halsizdim uzanmıştım koltuğa. Bi ara gözümü kapamışım. Sonra sen geldin anne “ee” dedin, kendi küçük battaniyeni örttün üstüme. Hasta hasta anneyi ağlattın bebeğim...

ZELİŞ'İME...

Nasıl da zormuş büyümek. Bir sürü sorumluluk yüklenmiş koca kadın olmak ne zormuş. Oysa çok hevesliydim. Büyüdüm sayılır. Ben pek kabul etmek istemesem de. Bazen kendimin de anne olduğumu unutup küçük bir kız gibi koşmak istesem de kollarına alt dudağım tittereyerek. Bu, içinde binbir türlü kaos bulunan, karmaşık ilişkiler dünyası korkutsa da gözümü öcü görmüş gibi. Sen varsın biliyorum. Bi yerlerde benim için gerçekten endişelenen. Telefonda konuşurken daha birinci dakikada “bişey olmuş canın sıkkın senin” diye ruh halimi anlayabilen sen varsın. Benim canım annem seni çok seviyorum. Anneler günümüz kutlu olsun Zeliş’im.

HOŞÇAKAL KÜÇÜK MELEK

Belki bu kötü dünyayı beğenmedin. Aniden yolunu değiştirdin. Gelmemeye karar verdin. Gittin... Oysa daha yaşayacak günlerin vardı. Minik dudakların mutlulukla kıvrılacaktı. Güneş ışığı kamaştıracaktı gözlerini. Minik ellerin kimbilir ne güzel işler yapacaktı. Sen melek olmayı tercih ettin... Hoşçakal küçük melek. Yakınımızda çırp küçük kanatlarını olur mu?


Özgenin bebeğini kaybettik...