Dün akşam pijamamı çıkardım. Kendi kendime uzun uğraşlar sonucu çıkarmayı başardım. Sonra bunu oyun haline getirdim. Annem ilgimi başka yöne çekip beni bu hınzır oyunumdan vazgeçirdi. Aklıma geldiği zaman yine tekrarlıyorum ama. Bu yeni geliştirdiğim bir beceri. Bunun dışında elimle sus işaretini yapıyorum. Birisi sessiz konuştuğu zaman onu taklit ediyorum. Kediler nerde diyince cama doğru bakıp ‘del, del’ diye çağırıyorum. Halalarıma ‘aya del’ diyorum. Onların kapısına geldiğim zaman ‘hayaaa’ diye bağırıp geldiğimi duyuruyorum:) Bahsettiğim halalar Melis ve Yeliz halalarım. Onlar aslında babamın kuzenleri. Ama onlara hala demem çok hoşlarına gidiyor.

Hayvanları seven bi çocuk olacağım sanırım. Çünkü kedi köpek gördüğüm zaman inanılmaz heyecanlanıyorum. Aynı zamanda kuşları da çok seviyorum. Gerçi bir zamalar Özge teyzemin tavşanının gözünü çıkarmaya çalışmıştım. Ama sayılmaz. Çok küçüktüm o zaman:) Hem ben sadece sevmek istemiştim.

Ayrıca yarın doktor kontrolüm var. Ben çok küçücük bir bebekken dünyaya ilk geldiğim zamanlar yani. Böbreğimde küçücük bi kum tanesi görmüştü doktor amca bir takım tahliler testler olmuştum can sıkıcı bi dönemdi. Tahliller sonucunda çok büyük tehlike arzetmediğini, tedaviye gerek olmadığını söylemişti, kısa bir süre antibiyotik kullanmıştım sadece. Yalnız iki-üç ayda bir ultrason çektirip kontrol etmek istiyor doktor amca. Yine ultrasonla karnıma bakacaklar yani. Ben annemin karnının içindeyken beni görmek için annem de bu yöntemi kullanıyormuş. Şimdi aynısının benim karnıma yapılması annemin çok garibine gidiyor. Aynı zamanda idrar tahlili de olacağım. Annemi zorlu bir gün bekliyor yarın.