Emekliyorum

10. ayımda emeklemeye karar verdim. Ben aslında daha çok yürümeyle ilgileniyordum. O yüzden emeklemeyi atlamışım birazcık. Ama o da çok eğlenceliymiş. Artık annemi, babaannemi mutfağa kadar takip edebiliyorum. Sora canım isteği zaman da bi yerlere tutunup ayağa kalkıyorum. Herkes beni erkek çocuğuna benzetiyor. O yüzden annem saçlarımın uzamasını iple çekiyormuş. Zaten bana 16585 tane toka aldı. Genç kız olana kadar eskitemem onları. Bi de saçlarım kıvırcıklaşmaya başladı. Annem gibi kıvırcık saçlı olucam sanırım. O da böyle olsun istiyodu zaten:))

Bu günlerde biraz huysuzum. Bu diş denen şeyler çok canımı acıtıyo. Ben de herşeye karşı tepkiliyim ve itiraz ediyorum. Yemek yemeye, uyumaya. Dişler biraz geç geldiği için hepsi 5-6 tane birden çıkacakmış sanırım. Ama ne kadar geç gelirse o kadar sağlıklı oluyormuş. Üff çıksa da kurtulsam. Bi de dün akşam Türkiye'nin Almanya ile Avrupa kupası yarı final maçı vardı. Kıl payı maçı kaybettik. Herkes çok üzüldü...

İLK DİŞ

Benim artık bir tanecik dişim var. Evet diş diye diye sonunda çıktı. Ama ne zor şeymiş yahu bütün gece canım acıdı. Sabaha kadar uyumadım. Sonra dilimi üstünde gezdirince farkettim orda keskin beyaz bişey var. Aslında henüz tamamen gözükmüyor. Sadece ucu gözüküyor. Herkes bir mutlu bir mutlu sorma. Annem az daha ağlayacaktı nerdeyse...

Başarılarıma hergün yeni bir tanesini ekliyorum. Artık mama sandalyemde de ayağa kalkabiliyorum. Yeni keşfettim çok zevkliymiş:)) Önce sağ ayağımı yavaşça alttan kaydırıyorum onun üstüne basınca zaten gerisi çok kolay. Öbür ayağımı da kaydırıp hooopp ayağa kalkıyorum. İlk yapışımda babannem çok şaşırdı. Çığlık bile attı, ne var ki sanki bu kadar şaşıracak. Alt tarafı ayağa kalkıyorum işteee

Bugün annem yine işe gitti. Babam izinde demiştim dimi. O evdeydi. öğleden sonra Yeliz ablamın mezuniyet törenine katıldık. Kep denen komik şapkalardan takmışlardı. Sonra bişey oldu hepsi şapkaları havaya attılar. Ben çok korktum. Sonra öğrendim ki bu onların mezuniyet sevincini kutlamak içinmiş. Allahım neler göreceğim daha. Ben hep dayımın kucağındaydım insanları izledim hiç canım sıkılmadı. Akşam annem resimlere bakarken acaba benim kızım ne zaman mezun olacak dedi. Biraz heyecanlandı sanki...

Dünyaya geleli yarın tam 10 ay olacak. Annem zaman nasıl geçti anlamadım diyor. Herkes beni çok seviyor olmalı. Sürekli bir sevgi gösterisi, mıncıklamalar falan bazen çok sıkılıyorum. Ama kızamıyorum ne de olsa onların ilk bebeği, ilk torunlarıyım biraz buldumcuk olmaları bu yüzden bence:) Günlerim babaannemle geçiyor. Annem ve babam çalıştığı için bana babaannem bakıyor. Beni hemen hemen hergün parka götürüyor. Bugün yağmur yağdığı için gidemedik. Babam bu günlerde izinde olduğu için o da bizimle. Ben bi kaç gündür hastaydım. Gerçi evdekiler biraz durumu abarttılar onlara iyi olduğumu anlatmaya çalıyorum. Ihh ıhh anlamıyolar. Cumartesi günü doktora gittik boyum 71 cm olmuş kilom da 8720 gr. Annem 200 gr aldığım için biraz üzüldü. Yaa ben iyiyim üstüme gelmeyinnn. Bundan sonra buraya sık sık yazıcam. Gerçi bu günlüğü de herkes okuyacak. İnsanın biraz özel hayata saygısı olur canım:))